We zijn weer open

Vanmorgen om acht uur deed ik de deur van MIKA open.
Na al dat klussen, schuiven met tafels en stoelen, twijfelen over kopjes en verfkleuren… en toen stond ik daar gewoon. Ik voelde van alles door elkaar. Blijdschap, opluchting, dankbaarheid. Maar ook spanning. En ik ben gewoon moe.

Het waren drukke weken. Jackie heeft haar laatste weken als eersteklasser en wil ons het liefst steeds bij zich hebben. Ochtendknuffels die steeds langer duren. En ondertussen MIKA, met een team docenten waar we zo trots op zijn en waar we ook echt goed voor willen zorgen. Onze horeca-crew die keihard werkt en altijd meedenkt, ook als het hier soms nog voelt alsof alles tegelijk moet.

Ik merk dat ik steeds heen en weer ga tussen willen zorgen en moeten regelen. Tussen mijn hoofd dat zegt wat allemaal nog niet af is en mijn hart dat zegt: kijk eens naar wat er al wél is. Want dat is eigenlijk best veel. De geur van vers bananenbrood, het zachte ‘goedemorgen’ van Vera achter de bar, de planten die gisteren nog net op tijd een plek kregen. De plint mist nog. De lepeltjes zijn nog onderweg. Ik ben nog lang niet klaar.
Maar we zijn wél open. En jij bent welkom.